Bazen isyan ediyorum… “Bu kadar yük ağır” diyorum… “Her şey beni bulmak zorunda mı?” diyorum… Biriniz çıkıyorsunuz… Düşerken tutup kaldırmak için…
Sınanıyorum biliyorum… Ölmedikçe güçleniyorum… Ondandır birkaç yıl ileride hissediyorum yaşıtlarımdan… Birkaç yıl erken yaşıyorum bazı şeyleri herkesten… Belki erken olgunluk…
Ama bu sınama geleceği erteletiyor bana… Onu da biliyorum… Bazı şeyleri de geç yaşatacak biliyorum… “Ah bir bitse… Neler yapacağım o zaman…” diyorum… Bitecek biliyorum…
Kendime güveniyorum… İnanıyorum… “Her şey çok güzel olacak…” Hak ediyorum… Kötü bir şey istemiyorum…
Ama bazen bitiyor bütün inancım… Çaresizlik hat safhada gibi geliyor… “Bu sefer bitti…” diyorum… Son nokta… Artık düşüş başlıyor…
Sonra sizi görüyorum… Birinizden biriniz oradasınız… Önümde… Arkamda… Yanımda… Elimden tutan biri oluyor… Biliyor, birazcık itse koşacağım… İtiyor… Çekiyor… İvmeyi verdikten sonra kendi halime bırakıyor…
Ben bitirince kendime güvenimi, gücümü… Siz tazeliyorsunuz… Bana olan güveninizle… Geleceğimi gördüğünüzü göstermenizle… “Bir gün bitecek”ine olan inancınızı hissettirmenizle…
Karşılığını vermeye çalışıyorum… Minnetle… Vefayla… Bitiremiyorum… İçimden geliyor… İhtiyaç olduğunda en yakınında olmak, güç vermek… Mutlu oluyorum…
Kiminiz “farklı” akrabam… Kiminiz dert ortağım… Kiminiz ikinci babam, abim, ablam… Kiminiz ağlama duvarım… Kiminiz eğlence kaynağım… Kiminiz aşk doktorum… Kiminiz moral depom… Kiminiz her şeyim…
Biliyorum tek çocuk olduğumdan… Hatta tek torun bir taraftan… Kardeşim yok diye bu kadar çok değer veriyorum size… Ama siz de bana…
İyi ki de öyle yapıyorum… Pişman değilim… Ne verirsem fazlasını alıyorum… Ektiğimi biçiyorum… Geleceği yatırım yapıyorum… Sizi biriktiriyorum…
Hayat sizi çıkardı karşıma… İyi ki de “sizleri” çıkardı… Bütün saflığımla içimi açtığım, güvendiğim, her şeyimi paylaştığım… Ya başkası olsaydı…
Yıllardır hayatımda olan… Hatırlamadığım kadar eski olan… Bir sürü akrabadan daha yakın olan… Son bir yılda tanışıp, büyük bir mutlulukla “İyi ki tanıdım seni, iyi ki varsın hayatımda” dediğim…
Kıyamıyorum ayırmaya… İsim yazmaya… Unutursam kırmamak için belki… Şu anda o kadar yakın olamasam da, yıllar sonra kaldığım yerden devam edeceğimizi bildiklerimi kırmamak için…
Çok mu fazla diyorum yayılınca bu sayı… 22 oldu şimdi sayınca… Ama hepinizin yeri ayrı bende… Bazınız apayrı, normal…
V,M,A,İ,Ö,Ö,D,B,Ş,M,P,A,T,N,A,H,M,K,G,K,İ,O,F,E…
Hiç kardeşim olmadı… Ama bir sürü kardeşim var hayatımda… Hepsinin yeri ayrı… Hepsi de ihtiyacım olduğunda da, mutluluğumda da yanımda…
Düşerken tutan… Ağlarken ağlayan… Bazen güldüren… Mutluluğumu paylaşan… Aşksızlığa çare arayan… Başarımı anlatan… Kıskanmadan… Derdimle dertlenen… Çaresizliğime çare bulan… Her an yanımda olan… Varını yoğunu paylaşan…
Kısa süreli ayrılıklar girse de araya… Fiziksel yakınlıklar kalksa da ortadan bazen…
Desteğin için teşekkürler… İyi ki varsınız… İyi ki varsın… Hayatımdan çıkma… Hayatından çıkarma beni… Ben hep hayatında olacağım… Seni seviyorum…
NUR ERDEM ÖZEREN
04.12.2008
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
Belki bu yazına yorum yazmasını hiç beklemediğin biriyim. Ama sen “iyi ki varsınız” demişken hayatındaki o şanslı insanlara,bende sana söylemek istedim bu vesileyle... iyi ki vardın... iyi ki varsın... iyi ki tanıdım seni...
Tam da “bitti işte” derken, düşüş başlamışken son hız dibe...senin cümlelerine tutundum yüzlerce km uzaktan. Şimdi hala burada, böyle sağlam durabiliyorsam senin sayende.
Aslında daha fazlasını “söyleyebilmeyi” ve keşke mümkün olsa “yapabilmeyi”isterdim; minnetimi anlatabilmek için...
Ama şimdilik “her şey için” teşekkür etmekten ve senin için de dua etmekten başkası gelmiyor elimden...
TEŞEKKÜRLER ERDEM:)
Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin...
Bu kadar değer kattığımı, atlattığın dönemin bu kadar benim "sayemde" olduğunu hiç tahmin etmezdim...
Teşekkürüne ve dualarına teşekkürler...
İnan çok mutlu oldum...
Yine olsun yine yaparım, sen mutsuzluğu hak eden biri değilsin...
Yorum Gönder